Samen vinden we een passende zorgoplossing

Mevrouw M. is een alleenstaande, vitale vrouw van 68 jaar jong. Ze woont in een appartement, rijdt nog auto, doet zelfstandig boodschappen, maar heeft een beperkt sociaal leven doordat zij bekend is met manische depressiviteit door een bipolaire stoornis. "Medische zorg heeft ze eigenlijk niet nodig, maar de wijkverpleging móet blijven komen, laat ze me met klem weten als ik de zorg met haar evalueer", schrijft Marika in haar nieuwste blog.

Haar zus woont in een nabijgelegen dorp en ze hebben goed contact. Verder heeft mevrouw alleen contact met haar buren, een huishoudelijk medewerker en een persoonlijk begeleidster. De wijkverpleging komt al geruime tijd dagelijks bij haar langs voor een ‘controlemomentje’ omdat mevrouw niet goed voor zichzelf zorgde. Zelf ben ik meerdere malen op huisbezoek geweest om de zorg te beoordelen en daarbij merkte ik dat mevrouw eigenlijk geen medisch noodzakelijke zorg nodig heeft.

Ik plan daarom een huisbezoek in waarbij ik aangeef dat we de zorg gaan evalueren: hoe vindt zij de zorg verlopen? Het wordt mij in het gesprek niet duidelijk wat er goed gaat en welke doelen we de komende maanden kunnen behalen. Ik deel dit met mevrouw en merk dat ze gelijk somber reageert en in de weerstand schiet. Mevrouw geeft met klem aan dat zij echt niet zonder zorg kan en dat wij moeten blijven komen. Ik stel een Medido- en Digicontact voor, maar mevrouw staat hier niet voor open. Ik beloof haar dat we samen naar een passende oplossing gaan zoeken.

Ook de zus van mevrouw gaat in de weerstand omdat ze vindt dat haar zus echt zorg nodig heeft. Ik leg uit dat mevrouw zeker ‘zorg’ nodig heeft, maar niet van de wijkverpleging. Mevrouw heeft moeite om een duidelijke daginvulling te vinden, iets waarnaar ze kan uitkijken, iets waarvoor zij uit bed moet komen als zij in een donkere periode zit. Mevrouw is graag onder de mensen, maar weet niet goed hoe ze dit moet aanpakken. Ze is welbespraakt, maar mist sociale vaardigheden om deze contacten zelf te onderhouden.

Ik leg, met goedkeuring van mevrouw, contact met de persoonlijk begeleidster die al jaren bij haar komt. Samen gaan we gesprekken voeren bij en met mevrouw. De eerste gesprekken verlopen moeizaam, mevrouw zit erg in haar weerstand. Ik probeer mee te bewegen door duidelijk aan te geven dat de zorg niet wordt gestopt voordat we een passende oplossing hebben gevonden voor de sociale hulpvraag.

Na enkele gesprekken komen we er samen achter dat mevrouw graag naar een dagbesteding wil gaan. Voorheen wilde zij dit niet, maar nu zij niet meer werkt, wil ze weer meer onder de mensen zijn. De persoonlijk begeleidster heeft op korte termijn al een plaatsje voor mevrouw op een dagbesteding voor mensen met een psychiatrische achtergrond. We spreken af dat als mevrouw naar deze dagopvang gaat de wijkverpleging komt te vervallen. Mevrouw, haar zus en de persoonlijk begeleidster gaan hiermee akkoord.

Na enkele weken is het zover: mevrouw gaat drie dagen per week naar de dagopvang. De persoonlijk begeleidster en huishoudelijk medewerker komen ieder één keer per week en op de overige twee dagen in het weekend geniet mevrouw van haar welverdiende rust.

Ik sluit de zorg van de wijkverpleging af en draag mevrouw helemaal over aan de persoonlijk begeleidster. Na een paar weken bel ik mevrouw. Het gaat goed met haar, ze geniet van de dagbesteding en van de nieuwe sociale contacten.

Dit is voor mij passende zorg!